1. ΆνναΆννα, δεν είναι η βροχή που σου χαράκωσε το βλέμμα,
είναι που είσαι μοναχή κι αν τ’ αρνηθείς θα είναι ψέμα. Ξέρω, ξέρω το δάκρυ το καυτό άμα το δω σε μάτια ξένα. Άννα, γιατί να σου κρυφτώ, είμαι μονάχος σαν κι εσένα. Έλα λοιπόν και μη ντραπείς μα σε παρακαλώ μονάχα: πες ό,τι θες, όμως μην πεις πως μ’ έχεις αγαπήσει τάχα. Άννα, οι άνθρωποι πονούν και τους φοβίζει το σκοτάδι. Πόσοι γι’ αγάπη δεν μιλούν για να περάσουν ένα βράδυ, πόσοι δε λένε “σ’ αγαπώ” και το ξεχνάνε μόλις φέξει. Άννα, ποτέ δε θα σ’ την πω αν δεν τη νιώσω αυτή τη λέξη. Έλα λοιπόν και μη ντραπείς μα σε παρακαλώ μονάχα: πες ό,τι θες, όμως μην πεις πως μ’ έχεις αγαπήσει τάχα. 3. ΠαραδώσουΛοιπόν εδώ είναι η καρδιά για όποιον δεν το ξέρει
εδώ και το μαχαίρι που κάποτε έμπαινε βαθιά Τα μάτια είναι για το ναι κ η νύχτα πάντα όχι για κείνον που δεν το 'χει κι ούτε που το ’νιωσε ποτέ Ο έρωτας και ο ουρανός δεν είν' στο χέρι κανενός μονάχα στο δικό σου, σου το ’πα, παραδώσου Λοιπόν αυτό είναι το κορμί και δω κανείς δεν μένει κομμάτια κι ανασαίνει η περασμένη μου ζωή Τα χείλια είναι για φιλιά και ο χωρισμός για χάδι φαντάσου ένα σκοτάδι να σου χαϊδεύει τα μαλλιά Ο έρωτας και ο ουρανός δεν είν' στο χέρι κανενός μονάχα στο δικό σου, σου το ’πα, παραδώσου Λοιπόν εδώ είναι η καρδιά για όποιον δεν το ξέρει εδώ και το μαχαίρι που κάποτε έμπαινε βαθιά 5. Ξημερώνει ΚυριακήΟ παλιός φωνόγραφος
πάνω στο τραπέζι άρχισε να παίζει μες στη σιγαλιά Κι η καρδιά σου έλιωσε κι έγινε ένα δάκρυ στων ματιών την άκρη σα δροσοσταλιά Ξημερώνει Κυριακή μη μου λυπάσαι Κι είναι όμορφη η ζωή να το θυμάσαι μη μου λυπάσαι να το θυμάσαι Ο παλιός φωνόγραφος πάνω στο τραπέζι έπαψε να παίζει μέσα στη νυχτιά Το τραγούδι τέλειωσε μα η λύπη μένει σαν ναυαγισμένη στη θολή ματιά 7. Κρύψε μεΚρύψε με στην αγάπη σου,
στ' όνειρό σου, στο κρεβάτι σου κρύψε με στο χαμόγελο μες στο βλέμμα και το δάκρυ σου, κρύψε με... Κρύψε με στην αγάπη σου ό,τι θέλω να φαντάζομαι, κρύψε με μες στον κόσμο σου κι αφήσέ με να σε νοιάζομαι, κρύψε με στην αγάπη σου στ' όνειρό σου, στο κρεβάτι σου. Κρύψε με μες στη σκέψη σου και τις νύχτες που αγάπησες κρύψε με στο παράπονο που στην άμμο το ζωγράφισες, κρύψε με... 9. Δεν θέλω πια να ξαναρθείςΠοτέ δε θέλω πια να ξαναρθείς στ' ομολογώ
ποτέ στο δρόμο μου να μη βρεθείς για να σε δω θα μου θυμίσεις τα παλιά τα πρώτα βράδια μας θα μου θυμίσεις και τα πρώτα χτυποκάρδια μας Δε θέλω πια να ξαναρθείς δε θέλω πια μες την καρδιά φωτιά δε θέλω πια να σ' αγαπώ να σε ξεχάσω προσπαθώ Αφού με άφησες γιατί ζητάς να ξαναρθείς προτού να φύγεις έπρεπε καλά να το σκεφτείς σε αγαπούσα κι ήσουν η αδυναμία μου πολύ λυπάμαι που χωρίσαμε λατρεία μου Δε θέλω πια να ξαναρθείς δε θέλω πια μες την καρδιά φωτιά δε θέλω πια να σ' αγαπώ να σε ξεχάσω προσπαθώ 11. Με την πρώτη στάλαΜε την πρώτη στάλα, στάλα της βροχής
χάθηκε και αυτό το καλοκαίρι τελευταία νύχτα, που θα κοιμηθείς μες την αγκαλιά μου σαν αστέρι Για μένα θα ‘ρθει παγωνιά για σένα κάποιο τραίνο πες μου που θα βρω μια γωνιά για να σε περιμένω, να σε περιμένω. Με την πρώτη στάλα, στάλα της βροχής το όνειρο μου σαν καπνός σκορπάει όμορφη μου αγάπη, όπου και αν βρεθείς μη ξεχνάς πως κάποιος σε ζητάει. Για μένα θα ‘ρθει παγωνιά για σένα κάποιο τραίνο πες μου που θα βρω μια γωνιά για να σε περιμένω, να σε περιμένω. |
2. Αν είσαι ( πως θες να το ξέρω)Αν είσαι μια μικρή παραπονεμένη πέτρα
σε μια ερημιά αν είσαι ένα μοναχικό κυκλάμινο στο βουνό αν είσαι ένα ξεχασμένο άστρο στον ουρανό πού θες να το ξέρω που θες να το ξέρω; Αν είσαι μια βραδινή βροχή στη θάλασσα αν είσαι ένας βαπορίσιος καπνός στο πέλαγος αν είσαι ένα παλιό εικόνισμα σε μια εκκλησιά πού θες να το ξέρω, που θες να το ξέρω; Αν είσαι ένα αγκάθι στην καρδιά μου εγώ που σ' αγαπώ πώς θες να το ξέρω πως θες να το ξέρω; 4.ΓελάςΑπ' το σωρό των αστεριών
Θα πάρω εν' άστρο εγώ χλωμό Να στο κρεμάσω στο λαιμό Να το 'χεις μεταγιόν Γελάς και τ' άστρα θαρρείς πως βγαίνουν νωρίς για να σε δουν. Μιλάς και στη σιγαλιά νομίζεις πουλιά πως κελαηδούν. Εσύ που 'χε ο ήλιος φωλιά χρυσή φωλιά τα σγουρά σου μαλλιά. Και εγώ που τόσο καιρό Ζητούσα να βρω Σαν θησαυρό 6. ΤηλεφωνητήςΠήρα εκατό φορές
για να μάθω αν ζεις μου απάντησε που λες τηλεφωνητής. Πήρα να σου πω φιλιά με το φως σβηστό. Ευτυχώς που είν' η δουλειά και θα ξεχαστώ. Κι όχι δεσμοί, χωρισμοί, της ζωής πειρασμοί κι όχι τίποτα πια. την αφορμή στο κορμί στη γραμμή που κοιτάνε καχύποπτα πια. να βασανίζομαι το σώμα σου να βρω κι εσύ να παίζεις το χαμένο θησαυρό Και γύρω η νύχτα μια νύχτα σα νύχτα να πέφτει και να 'ναι πρωί. κι η απουσία στα δίχτυα με δίχτυα να ψάχνει να βρει το γιατί. να βασανίζομαι το σώμα σου να βρω κι εσύ να παίζεις το χαμένο θησαυρό και γύρω η νύχτα μια νύχτα σα νύχτα να πέφτει και να 'ναι πρωί. Σ' ένα κόκκινο χαρτί μ' ενα μπλε στιλό μου 'χες γράψει πώς και τι και τον αριθμό. Και μιλούσαμε ως αργά δε σ' αφήνω, δεν κι όπως σ' έχανε η καρδιά πήρε το μηδέν. 8. Θ'αναζητάςΘα ψάχνεις χρόνια να με βρεις
στις ξεχασμένες ιστορίες, μες στα στενά της Αττικής και σε παράνομες πορείες. Θα ψάχνεις δρόμους για να βρεις στο παρελθόν σου να γυρίσεις, κι ό,τι αρνήθηκες να ζεις τώρα θα θέλεις να το ζήσεις. Θ' αναζητάς μα δεν θα βρίσκεις το σφυγμό σου, στον πυρετό της προσδοκίας θ' αγρυπνάς. Θ' αναζητάς κι όταν θα καις μέσα στο παραμιλητό σου σε όσα σβήσαν καταφύγιο θα ζητάς. Συνθήκες, μέτρα και σταθμά θα προσπαθείς ν' αποκηρύξεις και θα ζητάς μες στα τυφλά ό,τι φοβήθηκες ν' αγγίξεις. Θα ψάχνεις χρόνια να με βρεις στις σκοτεινές σου αναμνήσεις, σε δρόμους της επιστροφής που μόνη διάλεξες να κλείσεις. 10. Στη λεωφόρο της αγάπηςΣτη λεωφόρο της αγάπης που με μεθάς
πριν το τέλος, πριν το τέλος Μια στιγμή να σταματήσεις. Ό,τι πήρες κι ό,τι έδωσες στον έρωτα δίχως φόβο και ντροπή να το μετρήσεις. Θα χαμηλώνουνε τα φώτα στη σκηνή και μια ορχήστρα θα σου παίζει το φινάλε όταν θα σβήνεις μ’ ένα δάκρυ στη σιωπή δικέ μου έρωτα,δικέ μου έρωτα μεγάλε. Στη λεωφόρο της αγάπης που με μεθάς, τόσοι άνθρωποι,τόσοι άνθρωποι Στον έρωτα χαμένοι. Έτσι είναι όλα ψεύτικα σαν όνειρο δεν υπάρχει, δεν υπάρχει η αγάπη Ευτυχισμένη…. Θα χαμηλώνουνε τα φώτα στη σκηνή και μια ορχήστρα θα σου παίζει το φινάλε όταν θα σβήνεις μ’ ένα δάκρυ στη σιωπή δικέ μου έρωτα, δικέ μου έρωτα μεγάλε. Θα χαμηλώνουνε τα φώτα στη σκηνή και μια ορχήστρα θα σου παίζει το φινάλε όταν θα σβήνεις μ’ ένα δάκρυ στη σιωπή δικέ μου έρωτα, δικέ μου έρωτα μεγάλε. 12. Δε φταίμε εμείςΠάει καιρός
που ήταν ο έρωτας σαν ήλιος φλογερός κι έλεγε ο ένας για τον άλλον πως πεθαίνει, πάει καιρός, ανάμεσά μας μπήκε ο λόγος ο σκληρός κι ο ένας τώρα απ' τον άλλον ξεμακραίνει. Δε φταίμε εμείς φταίει η αγάπη που ξεφτίζει σαν φτερό δε φταίει κανείς φταιν οι καρδιές που δεν αντέχουν στον καιρό. Πάει καιρός που ήταν ο έρωτας σαν χάδι τρυφερός κι έλεγε ο ένας για τον άλλον πως πεθαίνει, πάει καιρός όπου μας έδενε η αγάπη κι ο Θεός τώρα μονάχα μια συνήθεια μας ενώνει. |